باشگاه خبری فراساحل: صنعت حمل ونقل دریایی در آینده با چهار چالش مواجه است که بهره‌برداری بهتر از تکنولوژی و داده می‌تواند به حل و فصل آنها کمک کند. به گزارش باشگاه خبری فراساحل و به نقل از گروه بین‌الملل کشتیرانی مارتین استاپفورد، رئیس افتخاری موسسه کلارکسونز معتقد است: مدل کسب و کار صنعت کشتیرانی کهنه و قدیمی شده است. وی با این اعتقاد، وضعیت بسیاری از شرکت‌های کشتیرانی در شرایط فعلی بازار را بدین گونه تشریح می‌کند.

استاپفورد ضمن اشاره به مسیری که صنعت کشتیرانی در طول 30 سال گذشته طی کرده، عنوان کرد: «من مسئله‌ای جدی با مدل کسب و کاری دارم که در صنعت کشتیرانی به کار گرفته می‌شود. شرکت‌های کشتیرانی امروزی از فناوری‌های موجود نهایت استفاده را نمی‌برند.»

مارتین استاپفورد یکی از شخصیت‌های متعدد صاحب‌نظر در صنعت کشتیرانی است که به اهمیت پیشرفت‌های فناوری در تلاش برای ارتقاء کارایی شرکت‌های کشتیرانی اشاره می‌کند. در طول پنجاه سال گذشته، کشتی‌ها به مقدار بسیار زیادی از منظر میزان ظرفیت رشد داشته‌اند و مطابق آخرین تحولات، کشتی‌های کانتینربری ساخته شده‌اند که قادر هستند 20 هزار Teu حمل کنند. موتور کشتی‌ها کاراتر شده‌اند و همین موضوع در مورد ترمینال‌ها و تخلیه و بارگیری محمولات نیز صدق می‌کند و بنا به گفته‌ مارتین استاپفورد، صنعت کشتیرانی کار جالبی برای بهبود بهره‌وری انرژی انجام داده است. در ادامه این روند و افزایش بهره برداری از فناوری‌های موجود، موضوع کلیدی در حال حاضر این است که ابزارها هوشمندتر شوند و اینجاست که معلوم می‌شود چرا مدل کسب و کاری که اکثریت فعالان صنعت کشتیرانی به کار می‌گیرند باید تغییر کند.

میزان مصرف سوختِ یک کشتیرانی کانتینربر بزرگ، نمونه‌ای از یک روند تحولات مهمی است که صنعت کشتیرانی آن را تجربه کرده است. در سال 1935، یک کشتی کانتینربر، به ازای هر یک هزار تن مایل، 17.7 کیلوگرم سوخت مصرف می‌کرد، در حالی که در سال 2014، این میزان به 2.6 کیلوگرم به ازای هر یک هزار تن مایل کاهش پیدا کرده است.

مارتین استاپفورد عنوان کرده است: «بنابراین، می‌توان گفت هم اکنون فناوری در زمینه افزایش بهره وری مصرف سوخت به اندازه‌ کافی مورد بهره‌برداری واقع شده است و خیلی باید تلاش کرد که بهبودی بیش از این در این روند ایجاد کرد. از منظر مالی البته مسأله اینجاست که هر چه صنعت کشتیرانی بخواهد از فناوری در این زمینه، بهره‌برداریِ بیشتری داشته باشد، سرمایه‌گذاریِ بیشتری لازم است و در مقابل، سود کمتری عاید می‌شود.»

وی با بیان اینکه «هزینه‌های عملیاتی، تنها حدود 27 درصد از کل هزینه‌های یک کشتی را شامل می‌شو،د بنابراین برخی مسائل جدی در رابطه با مدل کسب وکار وجود دارد که بعد از 65 سال باید به آنها دقت کرد. مدل کسب وکار امروزی، متشکل از شرکت‌های کوچکتر با ترازهای مالی بزرگ و درآمدهای به طور غیرقابل باوری نوسانی، هزینه‌های بالا و منابع فناورانه کمی است. فشار زیست محیطی همواره در حال افزایش بوده است و بر این باورم که در سال جاری به بالاترین حد خود رسیده است. همواره همینطور بوده ، اما این دیگر موضوع اصلی نخواهد بود.» وی با طرح این پرسش گفت :«حال شما چه پیشنهاد می‌کنید؟ ما کشتی‌های بزرگ با موتورهای کارآمد داریم. تنها چیزی که باقی مانده است، کشتیرانی هوشمند است.»

دکتر استاپفورد در ادامه عنوان کرده است: «موضوع این است که چگونه می‌توان از دارایی‌های در اختیار به نحو احسن بهره‌برداری کرد. زیرا هر چند پیشرفت‌های زیادی در زمینه افزایش کارایی حاصل شده است، هنوز چیزهای زیادی هست که باید انجام شود. موتور کشتی‌ها به طور بهینه به کار گرفته نمی‌شوند و همچنین عملیات تخلیه و بارگیری در بنادر و چیزهایی از این دست وجود دارد و در بسیار نواحی، جا برای بهبود وجود دارد و فناوری می‌تواند در نیل به این اهداف بهبودی کمک کند. مارتین استاپفورد به افزایش مکانیزاسیون ناوبری و همچنین عملیات کشتی‌ها و بنادر اشاره داشتند که در هر دو این حوزه‌ها لزوماً نیازی به انجام عملیات توسط خدمه نیست. ایشان همچنین به موضوع جمع‌آوری داده، نصب حسگرها بر روی کشتی‌ها، توانایی تحلیل داده، آگاهی آنی از آنچه بر روی کشتی روی می‌دهد و همکاری و همآهنگی بین عملیاتی که بر روی کشتی و خشکی انجام می‌شود اشاره داشتند.

استاپفورد عنوان داشته است: «به طور متوسط به ازای هر کشتی 1.7 نفر در خشکی و 20 نفر بر روی کشتی‌ها مشغول به کار هستند و آنها همه با همکاری همدیگر فعالیت می‌کنند. این امر می‌تواند بهتر نیز انجام شود و تیمِ بهره‌ور با بازدهی بالا، ایجاد کند. می‌توان سامانه‌های یکپارچه ناوگان ایجاد کرد تا عملکرد کشتی‌ها بهینه شود و شما نیازمند داده‌ بزرگ (Big Data) هستید تا راه‌هایی برای بهبود عملکرد و گریز از حوادث بیابید. این موضوع خیلی ابتدایی است.»

این موضوع بحث جدیدی نیست و همه فعالان صنعت کشتیرانی مخاطب این بحث‌ها نیستند. هر دو شرکت مرسک لاین و کلیپر (Clipper) به طور نظام‌مند با داده‌ها و فناوری بر روی کشتی‌ها کار می‌کنند. برای نمونه، مرسک لاین روزانه حدود دو گیگابایت اطلاعات از هر یک از کشتی‌های Triple-E دریافت می‌کند. کشتی‌ها با حدود دو هزار حسگر و 450 کیلومتر کابل تجهیز شده‌اند. چیزی که مارتین استاپفورد آن را جعبه ابزار هوشمند می‌نامد، حسگرها شرایطی را فراهم می‌کنند که می‌تواند کمک کند تا شرکت‌های حمل، عملیات ناوگان‌شان را بسیار کارامدتر انجام دهند.

«به کارگیری این ابزارها، امروزه ارزان‌تر و بهتر از هر زمان دیگری شده است و آنها می‌توانند اطلاعات الکترونیکی درباره‌ی تجهیزات و کشتی‌ها تولید نمایند.» وی همچنین به ارتباطات ماهواره‌ای اشاره کرد و گفت: پهنای باند و قیمت‌ها به سطحی منطقی و قابل قبولی رسیده‌اند و تامین‌کننده Inmarsat پوشش 99.5 درصدی در تمامی حوزه‌های فعالیت کشتی‌ها را تضمین می‌کند. همچنین همکاری خوبی بین شرکت‌های حمل و تأمین‌کنندگان‌شان وجود دارد تا تامین‌کنندگان نیز به طور مشابه‌ تجهیزاتشان را با داده‌های دریافتی از کشتی‌ها بهینه کنند.

مارتین استاپفورد عنوان داشته است: «این موضوع علم پرتاب موشک به فضا نیست! همه نیازمند بهره‌برداری از فناوری موجود و سازماندهی آن هستند. این کار شدنی است.» رئیس افتخاری موسسه کلارکسونز در پایان گفت: «صنعت حمل ونقل دریایی در مراحل آتی با چهار چالش مواجه است که حتی بهره‌برداری بهتر از تکنولوژی و داده نیز می‌تواند به حل و فصل آنها کمک کند. میزان تجارت دریابرد جهانی قرار است بین 10 تا 20 میلیارد تن افزایش پیدا کند و این موضوع میزان آلودگی‌های CO2 تولید شده در صنعت حمل و نقل دریایی را افزایش خواهد داد. قیمت نفت و سوخت کشتی افزایش پیدا خواهد کرد و در سطح فعلیِ حدود 50 دلار در هر بشکه باقی نخواهد ماند. دو چالش آخر تغییرات جوّی و نرخ بازده مالی پایین هستند.»